" तुला माहितेय ? ... "

" तुला माहितेय ? ... "
असे म्हणून प्रत्येक वाक़याची सुरूवात व्हायची ...
आणि माहीत नसलेली अजुन एक गोष्ट
मला माहीत व्हायची ...

"आणि" ....

एकदा मला एक कारण सांगायचे होते ...
कारण सांगितले नि मी म्हणालो "आणि" ....

माझी स्तुती एका वाक़यात कर असे ती म्हणाली ...
"मला जशी माझी ती हवी होती तशी तू आहेस "
नि ती म्हणाली "आणि" ....

प्रतिबिंब

असह्य वेदना .. म्हणजे मनातील अन्तर्मनाचे एक प्रतिबिंब होते ...
त्या ज्यावेळी दृष्य झाल्या त्यावेळी... सगळीकडून प्रश्न आला.....
अरे ... तू तर असा नव्हतास.............

पावसाच्या घरी

एकदा चुकुन पावसाच्या घरी गेलो....
गळणार्‍या घरामध्ये तोही छत्री धरून बसला होता....

चांदणे

अशक्य वाटावे असेच सगळे घडत होते ...
ओठांनी नाही म्हणत ...
डोळ्यांमधे तुझ्या पौर्णिमेचे चांदणे पडत होते ....

उन

ओलेत्या पावलाने आज उन चालत आले...
ग्रीष्माच्या स्पर्शाने वसंताला धुंद करून गेले...

प्रवास ...

काहीतरी शोधायचे म्हणून मी निघालो होतो जगाच्या प्रवासा ...
आणि शेवटी काय तर .. अमेरिकेत जाऊन मी भाजी पोळीचे गोडवे गाऊ लागलो...

कळत नकळत

तुझ्याही नकळत ...
माझ्याही नकळत ..
घडायचे ते घडून गेले ...

डोळ्यांनी बोलायचे बंद केले ...
झूरणरे अश्रुही विरून गेले ...
घडायचे ते घडून गेले ...

स्पर्शही नकळत बोलका झाला ...
जरी फक्त मज ओठाना केस तुझा स्पर्शून गेला...
घडायचे ते घडून गेले ...

मनातील गुपितही अलगद ओठी आले ..
हवे ते जुळून आले..
आणि घडायचे ते घडून गेले ...

तुझ्याही नकळत ...
माझ्याही नकळत ..
घडायचे ते घडून गेले ...

ती

ज्याहि वेळी ती लाजून माझ्याकडे पाहते ...
खर सांगतो ...
तिला पाहण्यासाठी हवाही क्षणभर हळू हळू वाहते ...

मी

मी जसा आहे तसा व्यक्त व्ह्यायला लागलो ...
आणि मी मला अजुनच आवडायला लागलो ...

Charoli

हृदयाची भाषा मला अचानक कळायला लागली....
जणू माझ्यातल्या प्रत्येक कणाची जाणीव जिवंत व्ह्यायला लागली ...